اسیدپاشی اتفاقی است که زیر پوست شهر رخ می‌دهد و کمابیش همه ما در جریان آن قرار داریم به همین دلیل، سینما که به عنوان یک هنر وظیفه دارد به معضلات اجتماعی بپردازد و آن‌ها را با زبان هنر بیان کند. سینما تا کنون چندین‌بار به این ماجرا پرداخته اما تعداد این پرداخت‌ها به جمع انگشتان دو دست هم نمی‌رسد.

از نیکی کریمی تا طناز طباطبایی

اثر اول فیلم «دو زن» ساخته تهمینه میلانی است. اثر دوم سریال «ارمغان تاریکی» ساخته جلیل سامان است که و در آن یکی از اعضای سازمان منافقین برای انتقام از عضو جدا شده این سازمان، به صورت همسر او (با بازی لیلا زارع) اسید می‌پاشد. اثر سوم نیز فیلم «کلاشینکف» ساخته سعید سهیلی است در این فیلم یکی از شخصیت‌های مرد با دختری ازدواج کرده که به چهره او اسید پاشیده است. فیلم بعدی «لانتوری» به کارگردانی رضا درمیشیان، که یک ماجرای عاشقانه و یک انتقام با اسید را به تصویر می‌کشد.

حالا این روزها هم سریال شبکه نمایش‌خانگی «یاغی» به کارگردانی محمد کارت، به موضوع یک اسیدپاشی ناموفق می‌پردازد. اسیدپاشی روی صورت زنی به نام طلا مطلا با بازی طناز طباطبایی که بخاطر سرعت عمل بالای جاوید قنبرزاده با بازی علی شادمان این عمل ناکام ماند. پس از نشان دادن این ماجرا عده‌ای نشان دادن اسیدپاشی در عرصه سینما، تلویزیون و شبکه نمایش‌خانگی را کار اشتباهی دانستند که به نوعی باعث ترویج این ماجرا می‌شود.

نشان دادن اسیدپاشی پیشگیری است تا درمانی رخ ندهد

بسیاری از حقوقدانان معتقدند که خلاءهای قانونی باعث بروز این اتفاقات می‌شود و جامعه‌شناسان هم بر این باورند که علاوه بر ضعف‌های قانونی، ضعف‌های تربیتی و اجتماعی و حتی خشم فروخورده درون جامعه در رخ دادن این اتفاقات تاثیرگذار است؛ اما در این میان این پرسش مطرح می‌شود که آیا سینما باید چنین رویدادهایی را نمایش دهد؟ برای رسیدن به پاسخ این سوال به گفت‌وگو با کوروش محمدی، جامعه شناس پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.

این جامعه‌شناس معتقد است: «ما پرداختن به رویدادها و مسائل اجتماعی را جزو تکالیف بخش‌های مختلف در جامعه می‌دانیم که هر کدام موظفند به این دغدغه‌های اجتماعی ‪ واکنش نشان دهند. سینما یکی از بخش‌هایی است که وظیفه دارد واقعیت‌های اجتماعی را به تصویر بکشد. اینکه ما صورت مسئله‌ای به نام اسیدپاشی را حذف کنیم و از سینما و تلویزیون بخواهیم که آن را منعکس نکند، نگاه کاملا اشتباهی است و عملا پاک کردن صورت مسئله و چشم‌پوشی از این موضوع است چون وظیفه هنر نشان دادن این مسائل است. ما همواره به موضوعات به صورت تک‌بعدی نگاه می‌کنیم، زمانی که یک حوزه می‌خواهد یک موضوعی را بررسی کند، هجمه‌های زیادی به آن وارد می‌شود در حالی که این موضوع می‌تواند یک زمینه برای انجام کار کارشناسی درباره موضوعاتی مانند اسیدپاشی باشد.