به گزارش افرنگ خبر / ترومبوز سیاهرگی عمقی(DVT) به معنای تشکیل لخته خونی در دیواره داخلی یک سیاهرگ عمقی است. در برخی موارد عدم درمان این مورد خطرناک است و می‌تواند باعث آمبولی ریه کشنده شود.

برای مدیریت ترومبوز سیاهرگی عمقی و جلوگیری از بروز این موارد شناسایی، نظارت و درمان سریع بسیار حیاتی است.

روش‌های تصویربرداری تشخیصی فعلی وضوح لازم برای مشخص کردن مکان دقیق لخته‌ خون و توانایی نظارت در لحظه بر لخته‌ها را ندارند. از روش فراصوت نگاری نیز معمولا برای تشخیص ترومبوز سیاهرگی استفاده می‌شود. اما برای تشخیص ترومبوز سیاهرگی عمقی چندان روشی مناسبی نیست. این روش می‌تواند وجود یک جریان سیال عجیب را به پزشکان نشان دهد اما اینکه آنها دقیقا چه چیزی هستند را نمی‌شود تشخیص داد. حال ممکن است آنها مربوط به لخته خون و حال ممکن است مربوط به چیز دیگری باشد. بنابراین بیماران برای پی بردن به این موضوع باید آزمایش خون نیز انجام دهند.

ممکن است پزشک پس از تشخیص آن عوامل و به منظور از بین بردن آنها به سراغ تجویز دارو برود و یا اینکه تصمیم بگیرد از یک ابزار برای رفتن به درون بدن و گرفتن و از بین بردن آن لخته استفاده کند.

علاوه بر این داروها معایبی دارند چرا که ممکن است در از بین بردن لخته ناتوان باشند یا باعث خونریزی در سایر نقاط بدن شوند.

برای شناسایی بهتر محل لخته‌های خون محققان دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا از یک فناوری نوین که قادر به تعیین مکان و درمان لخته‌های خون است، خبر داده‌اند. محققان در این مطالعه از روشی به نام "نانوپتیزوم"(NPeps) استفاده کردند.

در این روش، ذرات یاد شده پوسته‌ای را در اطراف یک قطره از روغن مبتنی بر فلورین که شبیه تفلون مایع(liquid Teflon) است، تشکیل می‌دهند.

سطح پوسته یک مولکول را در خود نگه می‌دارد که این مولکول به محض شناسایی پروتئین موجود بر روی سطح پلاکت‌های فعال شده(جز سلولی اصلی لخته خون) به آن متصل می‌شود.

"اسکات مدینا" (Scott Medina) استاد مهندسی پزشکی گفت: این ذرات به سطح لخته‌ها متصل شده و پس از آنکه ما امواج فراصوت را اعمال کردیم آنها به گاز تبدیل شده و سبب ایجاد یک حباب در زیر پوسته می‌شوند که این عمل کنتراست بسیار خوبی برای تصویربرداری در اختیار ما قرار می‌دهد. این حباب‌ها دقیقا در محل تشکیل لخته‌ها ظاهر می‌شوند.

محققان برای تجزیه و تحلیل نحوه تشخیص و درمان لخته‌ها با این روش، آنزیمی که باعث تشکیل لخته خون می‌شد را به گاوها تزریق کردند. آنزیم یاد شده در ۱۰۰ درصد مواقع باعث تشکیل لخته خون شد اما وقتی آن ذرات وارد عمل شدند این اتفاق در ۳۰ درصد مواقع رخ داد. ما تعجب کردیم چرا که گویی این ذرات نه تنها به لخته‌ها متصل می‌شدند بلکه به نوعی آنها را تجزیه و تخریب نیز می‌کردند. تصور ما این است که این ذرات، سطح لخته خون را اشباع کرده و مکانیسم‌های رشد بیشتر لخته خون را مهار می‌کنند و پس از اعمال فراصوت نیز، ذرات عملکرد لخته خون را مختل کرده و به مهار مکانیسم آن ادامه می‌دهند.

محققان در آینده با انجام مطالعات بیشتر تعیین خواهند کرد که چگونه این ذرات لخته‌ها را مختل می‌کنند و چگونه می‌توان کنترل بیشتری بر رفتار این ذرات داشت.