به گزارش افرنگ خبر /دکتر ملیحه عرب با اشاره به این که چسبندگی به دو دسته چسبندگی‌های حفره لگن و شکم و چسبندگی های داخل رحمی تقسیم بندی می شوند اظهار کرد: مورد اول شایع و مورد دوم تقریبا نادر است.

وی با اشاره به علل ایجاد چسبندگی شکم و لگن افزود: چسبندگی‌هایی که پس از جراحی شکم یا لگن در شکم ایجاد می‌شوند، ناشی از صدمه به بافت و بهبود متعاقب آن هستند و پاسخ طبیعی به آسیب‌های جراحی است.

این عضو هیئت علمی دانشگاه با تاکید بر این که تشکیل چسبندگی شامل یک تعامل پیچیده از بسیاری از عوامل ترشح شده سلولی در نواحی ترومای جراحی است خاطرنشان کرد: به نظر می رسد تعادل بین رسوب و تخریب فیبرین یعنی فیبرینولیز عامل مهمی در تشکیل چسبندگی باشد.

دکتر عرب به خطرات و ارتباط چسبندگی با باروری در زنان اشاره کرد و گفت: از عوارض بالینی چسبندگی، ناباروری و بروز دردهای مزمن شکمی است.

وی با بیان این که چسبندگی می‌تواند عوارض قابل توجهی ایجاد کند گفت: چسبندگی شایع ترین علت انسداد روده است و باید در هر بیمار با سابقه جراحی قبلی شکم یا لگن که با علامت و نشانه های انسداد روده مراجعه می کند این تشخیص مورد نظر باشد.

متخصص زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی با اشاره به این که چسبندگی در هر دو جنس مطرح است خاطرنشان کرد که افرادی که به دنبال جراحی دچار چسبندگی شده اند باید دوباره جراحی شوند.

دکتر عرب درباره درمان‌های چسبندگی اظهار کرد: لیزر یا آزاد کردن جراحی چسبندگی در بیمارانی که علامت و نشانه های انسداد روده را بعد از عمل نشان می دهند و همچنین برای درمان ناباروری و سقط مکرر توصیه می شود.

دکتر عرب در ادامه به چسبندگی‌های داخل رحمی اشاره کرد و توضیح داد: چسبندگی داخل رحمی وضعیتی است که در آن بافت اسکار در داخل حفره رحم ایجاد می شود، این نوع چسبندگی‌های داخل رحمی همراه با علامت است.

وی در پاسخ به این سوال که چطور با معاینه می توان از ابتلا به چسبندگی رحمی آگاه شد گفت: این بیماری نادر، حتی می‌تواند بی علامت باشد، تخمین شیوع از یک و نیم درصد به عنوان یک یافته اتفاقی درهیستروسالپنگوگرافی تا ۲۱,۵ درصد در زنان با سابقه کورتاژ رحم پس از زایمان متغیر است.

عضو هیئت علمی دانشگاه ادامه داد: تظاهرات بالینی بیماری چسبندگی داخل رحمی شدید شامل بی نظمی قاعدگی (آمنوره، هیپومنوره)، ناباروری، درد دوره ای، سقط مکرر و چسبندگی غیر طبیعی جفت است.

دکتر عرب تاکید کرد: چسبندگی داخل رحمی می‌تواند یک یافته اتفاقی در زنان و بدون علامت باشد.

عضو هیئت علمی دانشگاه با بیان این که تشخیص قطعی چسبندگی داخل رحمی با مشاهده مستقیم و هیستروسکوپی ممکن است، افزود: با کمک دوربین ظریفی که وارد رحم می شود، مطالعات تصویربرداری مانند هیسترو سالپنگو گرافی (تزریق ماده رنگی داخل رحم ) یا سونوهیستروگرافی (تزریق سرم داخل رحم و مشاهده با سونوگرافی) نیز می توانند چسبندگی را تشخیص بدهند.

وی در پاسخ به این سوال که آیا چسبندگی داخل رحمی درمان دارد یا خیر افزود؟ با روش‌های هیستروسکوپی می‌توان چسبندگی‌ها را آزاد کرد و همین طور درمان های هورمونی نیز وجود دارد.

متخصص زنان و زایمان دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی از اثربخش بودن درمان زنان مبتلا به این بیماری خبر داد افزود: مطالعات بر زنان تحت درمان چسبندگی داخل رحمی، بهبود جریان قاعدگی را در ۸۰ تا ۱۰۰ درصد زنان، بارداری را در ۴۰ تا ۸۰ درصد و نرخ تولد زنده را ۳۰ تا ۷۰ درصد گزارش می‌دهد.