وی با اشاره به نتایج یک مطالعه انجام شده درخصوص رابطه میان طلاق و فرزندآوری اظهار کرد: ۶۷درصد طلاق‌ها در خانواده‌های بدون فرزند اتفاق می‌افتد. ۲۲درصد طلاق‌ها در خانواده‌های صاحب یک فرزند، ۹درصد طلاق‌ها در خانواده‌های دارای ۲فرزند و ۳درصد طلاق‌ها در خانواده‌های دارای سه فرزند و بیشتر اتفاق می‌افتد؛ در واقع تعداد فرزند و نرخ باروری در خانواده با ریسک طلاق رابطه معکوسی دارد. قاسمی ادامه داد: به عبارتی فرزند باعث تثبیت و تحکیم نهاد خانواده می‌شود و ریسک طلاق قانونی و رسمی را کاهش می‌دهد، اما سؤالی که مطرح می‌شود این است که اگر فرزندآوری مانع طلاق رسمی و قانونی می‌شود، آیا می‌تواند مانع طلاق عاطفی نیز شود؟ ما در این مطالعه سراغ زوج‌هایی رفتیم که به دلایل بسیار قوی و محکمی به دادگاه رفتند و حتی رأی طلاق گرفتند؛ در این مطالعه متوجه شدیم بخشی از این زوجین به‌دلیل اینکه دارای فرزند هستند، با یکدیگر توافق می‌کنند فعلاً رأی طلاق را به خاطر فرزندشان که در سنین خاصی است برای چند سال‌جاری نکنند و طلاق‌شان را به تأخیر می‌اندازند.
این پژوهشگر حوزه جمعیت ادامه داد: بعد از سه سال مجدداً این خانواده‌ها مورد پایش قرار گرفتند و آمار بسیار گویایی به دست آمد به طوری‌که نشان داد بعد از سه سال ۸۱درصد آنها اعلام کردند مشکل و معضلی که به خاطر آن به دادگاه مراجعه کرده بودند به طور کامل حل شده است و دیگر تصمیمی بر طلاق ندارند. همچنین حدود ۷درصد اعلام کردند آن مشکل و معضل‌شان حل‌وفصل نشده است، اما خفیف و کمتر شده ولی دیگر به هیچ‌وجه تصمیمی بر طلاق ندارند و از جدایی منصرف شده‌اند. ۱۲درصد نیز اعلام کردند مشکل و معضل‌شان حل نشده است و تصمیمشان بر طلاق همچنان پابرجا است. این دسته سوم از افرادی بودند که از عدم پایبندی به اخلاق یا آسیب‌های اجتماعی مثل اعتیاد رنج می‌بردند.
وی تصریح کرد: در این مطالعه متوجه شدیم این خانواده‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که در این سه سالی که طلاق خود را به خاطر فرزند به تعویق انداخته‌اند، «زمان» موجب حل مشکل‌شان شده است. قاسمی معتقد است: بسیاری از زوجینی که تجربه زندگی مشترک چندین ساله دارند به صراحت و وضوح به این موضوع آگاه هستند که اغلب تنش‌های میان زوجین در سال‌های نخست زندگی مشترک راهکار کوتاه‌مدت ندارد و راهکار آن تنها زمان و تمرین مهارت‌های زندگی در طول زمان است.
