هنگام مسابقه بدن پیوسته از مصرف گلیکوژن عضلانی به سوی مصرف گلوکز خون تغییر مسیر می‌دهد و غذاهای کربوهیدراتی هنگام مسابقه کمک می‌کند تا از غلظت گلوکز خون در حد لازم تامین شود.
تأثیر تغذیه هنگام مسابقه به نوع فعالیت بستگی دارد؛ اگر فرض کنیم که وضعیت تغذیه پیش از مسابقه ورزشکار خوب باشد، فعالیت‌های کوتاه مدت چندان به وسیله عوامل وابسته به تغذیه حین رقابت تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند و در این نوع مسابقات (دوی ۱۰۰ متر) بر مصرف مایعات و کربوهیدرات دریافتی پیش از مسابقه تاکید می شود و در عین حال مایعات و کربوهیدرات دریافتی پیش از مسابقه، هنگام و پس‌از آن بر رویدادهای طولانی‌تر همانند رقابت های استقامتی مؤثر هستند.
بر اساس این مطلب که از سوی اکبر فاضل تبار تهیه شده و از سوی فدراسیون پزشکی ورزشی در اختیار ایسنا قرار گرفته آمده است: ورزشکاران باید توصیه‌های تغذیه پیش از مسابقه را رعایت کنند تا از کافی بودن منابع گلیکوژن و آب‌رسانی پیش از مسابقه اطمینان حاصل شود.
همچنین تغذیه هنگام مسابقه ویژگی‌هایی دارد؛ بدن پیوسته از مصرف گلیکوژن عضلانی به سوی مصرف گلوکز خون تغییر مسیر می‌دهد و غذاهای کربوهیدراتی هنگام مسابقه کمک می‌کند تا از غلظت گلوکز خون در حد لازم تامین شود.
در مورد رویدادهای خیلی شدید کوتاه مدت مانند دوهای سریع، پرش‌ها و پرتاب‌ها اگر پیش از مسابقه، ورزشکار ذخایر گلیکوژن کافی داشته باشد، هنگام مسابقه همه این ذخایر استفاده نخواهد شد. همچنین برای آن دسته از مسابقه‌هایی که بیشتر از ۴۵ دقیقه به درازا می‌انجامد، در کنار مصرف آب به جبران املاح نیز باید توجه کرد و به دلیل آنکه ذخایر کربوهیدراتی (گلوکز خون و گلیکوژن) تهی می‌شود، احتمال زیاد خستگی رخ می‌دهد.
درباره مسابقه‌های استقامتی که بیشتر از ۹۰ دقیقه به طول می‌انجامند چنانچه کربوهیدرات به میزان ۴۰ تا ۷۰ گرم کربوهیدرات به ازای هر ساعت فعالیت مصرف شود، چون مقادیر گلوکز خون با وجود کم شدن ذخایر گلیکوژن حفظ می‌شود، عملکرد افزایش می‌یابد و هر قدر میزان گلوکز خون بر اثر غذاهای کربوهیدراتی مصرفی افزایش یابد، عملکرد استقامتی نیز به همان اندازه افزایش می‌یابد.
مصرف منظم مایعات ۱۵۰ تا ۳۰۰ میلی‌لیتر هر ۱۵ تا ۲۰ دقیقه هنگام مسابقه، احتمالا مانع از دی هیدراسیون (کاهش آب بدن) می‌شود و زمانی که مدت زمان فعالیت ورزشی از ۳ ساعت فراتر رود یا محیط خیلی گرم و مرطوب است، برای جایگزین ساختن الکترولیت‌های دفعی ناشی از تعریق، ممکن است مصرف الکترولیت‌ها ضرورت بیشتری پیدا کند.
