دوچرخه سواری ایران این روزها درگیر حواشی عجیب و غریبی است. این فدراسیون از زمان برگزاری انتخابات وارد حواشی شد و به مرور زمان نیز نه تنها این حواشی پایان نیافت بلکه اکنون به اوج خود رسیده است.

رو شدن محرومیت رییس پیشین فدراسیون باعث باز شدن زخم های قدیمی شد و در این میان شاهد برملا شدن خیلی از اتفاقات تلخ در رشته دوچرخه سواری هستیم. رکابزنان نیز منتظر مانده‌اند که چه زمانی دعواها و تسویه حساب‌ها در این رشته  به پایان می‌رسد تا بالاخره کمی هم به آنها توجه شود. البته این اولین بار نیست در دوچرخه سواری اتفاقاتی پنهان می‌شود و این فدراسیون در این مسئله ید طولانی دارد اما به نظر می رسد که دیگر این حواشی زیادی کش پیدا کرده است. البته این حواشی تنها مربوط به مسئولان نیست در بین نفرات قدیمی و جدید تیم ملی سرعت هم شاهد دعوا و اختلاف و نیش و کنایه زدن به هم از طریق فضای مجازی هستیم.

در این آشفته بازار، نه تکلیف انتخابات فدراسیون مشخص است و نه اساسنامه. مشخص نیست کدام نفرات قرار است به بازی های پیش رو اعزام شوند و اصلا تعداد سهمیه‌هایی که کمیته ملی المپیک در نظر گرفته، چند نفر است. حتی تکلیف ادامه همکاری علیرضا حقی با فدراسیون هم نامشخص است. رکابزنان کوهستان هم مدت‌هاست رنگ اردوی تیم ملی را ندیده‌اند و تنها فرانک پرتو آذر برای خود برنامه دارد تا برای بازی ها آماده شود.

وضعیت تجهیزات هم به گفته خود رکابزنان به حدی بد است که مشخص نیست با آن دوچرخه های قدیمی چگونه می‌خواهند در بازی ها به رقابت بپردازند.

دوچرخه سواری در بازی های آسیایی جاکارتا بدترین نتیجه ممکن را گرفت و حتی موفق نشد یک برنز بگیرد. تصورها براین بود که این نتیجه ضعیف تلنگری شود تا ایران چهار سال بعد با برنامه ریزی بهتری در این رویداد حاضر شود اما نه تنها این اتفاق رخ نداد بلکه اوضاع برای رکابزنان بدتر هم شد و بیشتر روز های سال آنها بجای حضور در مسابقات در خانه بوده‌اند.

برای بازی‌های آسیایی 2022 هم نمی توان خیلی خوش بین بود و یا روی مدال آوری دوچرخه سواری حساب باز کرد چراکه هیچ برنامه‌ریزی اساسی مشاهده نشده که انتظار گرفتن مدال داشت. در میان همه این حواشی عجیب غریب که از محرومیت‌ها و مثبت شدن تست های دوپینگ در گذشته پرده برداری می‌شود، امیدواریم وزارت ورزش یا کمیته ملی المپیک به ماجرا ورود کنند  و اجازه ندهند حواشی بیشتر از این این رشته را نابود کند.