به گزارش افرنگ خبر / محققان مزیت بالقوه در امید به زندگی مرتبط با بهبود نشانگرهای زیستی را پیشنهاد کردند و دریافتند که بهبود هر یک از چهار نشانگر زیستی، یعنی کاهش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA۱c)، فشار خون سیستولیک (SBP)، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL-C) و شاخص توده بدنی (BMI) نزدیک به دستورالعمل‌های مورد نیاز، با افزایش امید به زندگی همراه بود، اگرچه الگو و میزان بین آنها با ویژگی‌های بیماران متفاوت بود.

در این مطالعه، تجزیه و تحلیل BRAVO برای مدل ریزشبیه‌سازی دیابت جهت نمایش بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ در سطح ملی، از نظرسنجی ملی سلامت و تغذیه تایید و از داده‌های مرگ‌ومیر کوتاه‌مدت مرتبط از شاخص ملی مرگ‌ومیردر این مدل تحلیلی تصمیم‌گیری استفاده شد سپس این مدل برای اجرای یک آزمایش شبیه‌سازی بر روی جمعیت مورد تحقیق در طول یک عمر مورد استفاده قرار گرفت.

داده‌ها از ژانویه تا اکتبر ۲۰۲۱ مورد بررسی قرار گرفتند. جمعیت مورد تحقیق بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله، فشار خون سیستولیک، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم و شاخص توده بدنی به چهار گروه (چارک) تقسیم شدند. برای تخمین مزایای امید به زندگی مرتبط با کنترل بهبود یافته از انتقال افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ از چارک فعلی هر نشانگر زیستی به پایین‌ترین چارک، استفاده شد.

نتایج ارزیابی‌شده نشان می‌دهد که با استفاده از داده‌های ۴۲۱ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲،   افرادی که در پایین‌ترین چارک جمعیت هموگلوبین گلیکوزیله، فشار خون سیستولیک، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم و شاخص توده بدنی بودند، به ترتیب ۳.۹، ۳.۸، ۱.۹ و ۰.۹ سال امید به زندگی بیشتری داشتند، در مقایسه با افرادی که دارای بالاترین چارک جمعیت هموگلوبین گلیکوزیله، فشار خون سیستولیک، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم و شاخص توده بدنی بودند.

در نتیجه، ممکن است این یافته‌ها توسط پزشکان و بیماران برای ایجاد اهداف درمانی مناسب، ایجاد انگیزه در بیماران برای دستیابی به آن‌ها و تعیین کمیت مزایای سلامتی احتمالی برای نوآوری‌ها و برنامه‌های افزایش مراقبت از دیابت مورد استفاده قرار گیرد.