این دانشیار جامعه شناسی دانشگاه علامه طباطبایی با بیان اینکه خشونت خانگی سابقه طولانی مدت دارد، ادامه داد: با پاندمی کوید ۱۹ خشونت علیه زنان در شرایط وخیم تری قرار گرفت چراکه نهادهای ذی ربط دچار ضعف عملکرد شدند و دسترسی به خدمات نیز برای این زنان دشوار شد. اگر به زمینه ها و ریشه این مساله توجه داشته باشیم در می‌یابیم خشونت علیه زنان محدود به خشونت خانگی نمی‌شود و زمینه بروز آن عرصه خصوصی و عمومی نظیر محل تحصیل و اشتغال و معابر و فضای تردد در شهر را نیز شامل می‌شود.
وی با تاکید بر اینکه مطابق با تحلیل‌های جامعه شناختی خشونت‌گران همواره دچار اختلالات روانشناختی نیستند و گاهی خشونت‌گر از خشونت تلقی رفتاری متعارف فرهنگی دارد، توضیح داد: بعضا مردان خشونت‌گر خود را خاطی و متخلف نسبت به ارزش‌ها تلقی نمی‌کند و رفتار خود را مردانه نیز می‌پندارند. در واقع این رفتار طی نسل‌ها تکرار و تبدیل به سنت فرهنگی شده و شاهد تداوم این خشونت‌ها در عرصه وسیع هستیم. از این رو فرد خشونت‌گر خود را نیازمند تغییر نمی‌داند چراکه آموزشی به او در این زمینه داده نشده است.
احمدنیا، انزوا، سکوت، تسلیم شرایط شدن، عدم ادغام اجتماعی، کناره‌گیری از فعالیت اجتماعی، کاهش انگیزه فعالیت اجتماعی و کاهش اعتماد به نهادهای اجتماعی را از جمله پیامدهای گسترش و توسعه خشونت برای فرد خشونت دیده دانست و تاکید کرد که در این راستا باید اقدامات آموزشی، حمایتی و تخصصی، رسانه‌ای، حقوقی و قضایی و اقداماتی در راستای تامین امنیت جانی و درمانی و شغلی افراد در سطح نهادهای دولتی و غیر دولتی انجام شود.
عضو هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران در پایان سخنان خود از تدوین سند راهنمای پیشگیری و مقابله با آزار جنسی در محیط های علمی توسط این انجمن خبر داد و گفت: با توجه به شواهد موجود پیرامون آزارهای جنسی نسبت به زنان و دختران، این سند با حمایت برخی انجمن‌های دیگر و شخصیت‌های حقیقی از رشته‌های مختلف تهیه و در مهر ۱۴۰۰ رونمایی شد.
به گفته وی، این سند به معرفی انواع آزار جنسی خفیف و شدید پرداخته و رویه‌هایی را برای آگاهی رسانی و پیشگیری از وقوع این رفتارها در میان کنشگران علمی و رویه‌هایی برای مقابله پیشگیری از شکایات در صورت بروز آزار معرفی کرده است. در واقع این سند به عنوان الگویی برای سایر نهادهای علمی تهیه شده و انجمن جامعه شناسی هیاتی را مامور رسیدگی به خشونت‌های واصله کرده است.
