«فارسی عزیز، زبان همه ما

کارزاری در مجاز راه‌ انداخته‌اند؛ منو فارسی. خیلی فکر کرده‌اند شاید از آستین خیانتکارشان چیزی دربیاورند که رو دست نداشته باشد. شعبده کرده‌اند. با میراث مشترک صدها میلیون نفر درافتاده‌اند.

ابتذال، مخرج مشترک همه ایده‌های ضد ایرانی‌شان بود؛ اما این یکی روی همه را سفید کرد. مدت‌هاست می‌اندیشیدند چگونه با این فرهنگ ظلم‌ستیز و آزاده‌پرور باید درافتاد به هر دستاورد مردم این سرزمین رنگ تردید و شبهه زدند در اصالت هر بیت غرورآفرینی که هر ایرانی در هر جای جهان سرود تشکیک کردند. غرور ایرانی را هدف گرفتند تا اراده‌اش را که ذلیل‌شان کرده است خرد کنند.

حالا فکرشان را گرد کرده‌اند کجا را بزنیم که کارستان کنیم. رفته‌اند سراغ پیوند مشترک، رودی جاری فرهنگ چند هزار ساله و دیوار بلند نفوذناپذیر و استوار زبان فارسی. خیال خام. زبان فارسی زبان مردم هیچ قومی نیست و زبان همه اقوام ایران است. عزت ماست. ترکان و کردها و لرها و بلوچ‌ها و عرب‌ها و ترکمن‌ها و هر قوم دیگری در این سرزمین افتخارش این است که چنین گنج ارزشمندی دارد.

فارسی نه تنها جای هیچ زبانی را تنگ نکرده است که مانایی و پایایی این زبان و زبان‌های قومی وابسته به یکدیگر است.

شاهکارهای بی‌تکرار ادب فارسی را کسانی آفریده‌اند که زبان قوم‌شان فارسی نبوده است. اصلا فارسی زبان هیچ قومی نیست. ابن‌بطوطه در سفرنامه‌اش زبان فارسی را از شمال آفریقا تا دریای چین زنده می‌داند.

شما حقیرتر از آنید که با چنین فرهنگ سترگی درافتید.

شاعران پارسی‌گو هنرشان را در جامه زیبای این زبان، ماندگار و نام خود را در سایه بزرگی این زبان جاودانه کرده‌اند.

زبان فارسی میراث مشترک همه اقوام ایران است و نگاه‌بان این نعمت بی‌بدیل همه ایرانیان هستند.