زندگی فلیکس باومگارتنر، ماجراجوی افسانه‌ای آسمان‌ها سرانجامی غم‌انگیز یافت؛ مردی که ترس را در آغوش گرفت و از آن گذشت اما اسیر و در نهایت قربانی همان هیجانی شد که روزی نام او را جاودانه کرد. جهان یکی از شجاع‌ترین و بی‌پروا‌ترین فرزندان خود را از دست داد؛ انسانی که هرگز محدود به زمین نبود، بلکه همواره در جست‌وجوی مرزهای ناپیموده بود.
فلیکس باومگارتنر، ورزشکار 56 ساله اتریشی که با پرش تاریخی‌اش از استراتوسفر جهانیان را شگفت‌زده کرده بود، در سانحه‌ای ناگوار در ایتالیا جان خود را از دست داد. این حادثه در تاریخ 17 ژوئیه در شهر ساحلی پورتو سنت‌الپیدیو در سواحل آدریاتیک رخ داد، هنگامی که باومگارتنر در حال پرواز با پاراگلایدر موتوری بود.
در میانه پرواز به دلایلی که هنوز به طور دقیق مشخص نیست، او کنترل وسیله‌اش را از دست داد و سقوط کرد. وسیله پرواز او مستقیماً به استخر یکی از هتل‌های محل برخورد کرد و متأسفانه کادر پزشکی در محل نتوانستند جانش را نجات دهند؛ مرگ در لحظه فرود آمد.
گزارش‌ها حاکی از آن هستند که ممکن است باومگارتنر در طول پرواز دچار کسالت یا بی‌هوشی شده باشد؛ امری که سبب از دست رفتن کنترل وسیله و وقوع این فاجعه شد.
در جریان حادثه یکی از کارکنان هتل نیز به طور ناخواسته دچار آسیب شد؛ تکه‌ای از سازه پاراگلایدر به گردن او برخورد کرد. خوشبختانه وضعیت عمومی‌اش تثبیت شده و در حال حاضر جانش در خطر نیست. گفته می‌شود که در آن لحظه تعدادی کودک نیز در اطراف استخر حضور داشتند، و تنها برخورد پاراگلایدر با یک سازه چوبی نزدیک استخر مانع از وقوع فاجعه‌ای بزرگتر شد.
روزی که از آسمان پرید
شهرت جهانی فلیکس باومگارتنر با پرشی به بلندای تاریخ بشر گره خورده است. در 14 دسامبر 2012 او در حرکتی که هم مرز علم بود و هم هنر، با کپسولی متصل به بالن هلیومی به استراتوسفر رسید و از ارتفاع 38٬969 متری به زمین پرید. این پرش تاریخی با لباسی ویژه و آمادگی جسمی و روانی بی‌نظیر انجام شد و او با موفقیت به زمین بازگشت.
فدراسیون بین‌المللی هوانوردی (FAI) بلافاصله سه رکورد جهانی را برای او به ثبت رساند: بیشترین سرعت ثبت شده در سقوط آزاد (1357.6 کیلومتر در ساعت)، بلندترین پرش تاریخ و طولانی‌ترین سقوط آزاد بشر.
باومگارتنر پس از این دستاورد شگفت‌انگیز اعلام کرد که از ورزش‌های سخت خداحافظی می‌کند. او گفته بود: پنج سال برای این پرش تمرین کردم، چه از لحاظ فیزیکی و چه از نظر روانی. حتی یاد گرفتم چطور در دستکش‌های سنگین مخصوص، اشیا را محکم بگیرم. برای جلب احترام و همکاری با دانشمندان و پزشکان تیم، همه جنبه‌های فنی و پزشکی را آموختم. من به عنوان یک پرش‌کننده حرفه‌ای به مستقل بودن عادت دارم اما در این پروژه باید بخشی از یک کل می‌بودم.
فردی که با مرگ زندگی می‌کرد
باومگارتنر نخستین پرش‌های خود را در دهه 90 میلادی آغاز کرد. در سال 1996 از پل نیو ریور گورج در ویرجینیای غربی آمریکا پرید. در سال 1999 از برج‌های پتروناس در کوالالامپور که در آن زمان بلندترین ساختمان‌های جهان بودند به پایین جهید. سپس از مجسمه مسیح در ریو دو ژانیرو برزیل به زمین پرواز کرد. حتی از کانال مانش نیز عبور کرد؛ پروازی جسورانه با بال‌های کربنی.
باومگارتنر مردی بود که هرگز خطر را نادیده نگرفت؛ بلکه آن را اندازه‌گیری، تحلیل و مهار می‌کرد. او در گفت‌وگویی با گاردین در سال 2013 گفته بود: من همیشه می‌دانستم که مرگ یا آسیب‌دیدگی ممکن است اما هیچ‌گاه باور نداشتم که واقعاً خواهم مرد. چون خیلی دقیق برنامه‌ریزی می‌کنم. همه خطرات را در نظر می‌گیرم و اگر بیش از حد باشند، پروژه را کنار می‌گذارم.
گویی این بار، خطر پنهان در میان ابرها بیشتر از آن بود که فلیکس انتظارش را داشت. اکنون، زمین بار دیگر قهرمانی را در آغوش گرفته که روزی برای لمس آسمان از آن دل کنده بود.
