در روزهای اخیر که فرماندهان، دانشمندان، زنان، کودکان و مردم‌ غیر نظامی کشورمان مورد هجوم وحشیانه رژیم صهیونیستی قرار گرفتند، دیدن تصویر جمعی از ورزشکاران در جمع شهدا، تصویر پنج حلقه المپیک را در ذهن تداعی می‌کند و اینکه برخی از این ورزشکاران شاید روزی قرار بود در المپیک و میادین مختلف جهانی حضور داشته و پرچم ایران را به اهتزاز در آورند اما حالا پرچم ایران بر روی تابوت‌های آنها قرار گرفته است.

کودکان، زنان و مردان ورزشکاری قرار بود طبق منشور المپیک در دنیای ورزشی حضور داشته باشند که  IOC (کمیته بین المللی المپیک) ترویج صلح و دوستی میان ملت‌ها را در دستور کار آن قرار داده است. کمیته‌ای که روسیه را به خاطر جنگ با اوکراین از حضور در المپیک و مسابقات مختلف منع می‌کند اما به جنایات رژیم اشغالگر قدس کاری ندارد آن هم در حالی که بر دوستی، برابری و احترام به تفاوت‌های فرهنگی و نژادی تاکید می‌کند.

امروز ورزش جهان در مقابل کشته شدن ورزشکاران ایرانی سکوت کرده و خبری از پیام توماس باخ، رئیس کنونی  و کرستی کاونتری، رئیس منتخب کمیته بین‌المللی المپیک نیست.

کمیته ملی المپیک ایران که بارها پیام‌های مختلف برای باخ و کاونتری فرستاده هنوز هیچ پیامی بابت کشتار ورزشکاران بی‌گناه خود دریافت نکرده و دریغ از یک همدردی ساده از کسانی که مدعی بودند در کنار ورزش ما هستند.

هرچند پیش‌تر و در مقاطع مختلف نهادهای بین‌المللی نشان داده‌اند اراده‌ای برای برخورد با رژیم صهیونیستی ندارند و یک بام و دو هوا  رفتار می‌کنند اما با این وجود می‌توان بار دیگر درخواست تعلیق و اخراج این رژیم از رویدادها را مطرح و حداقل به این بهانه موضوع را دوباره به جهانیان یادآوری کرد.

نگاهی به منشور المپیک و یادآوری آنچه IOC بر آن تاکید می‌کند در تضاد با چیزی است که امروز از این نهاد دیده می‌شود و آنها چشم خود را روی کشتار ورزشکاران کشورمان بسته‌اند، این موضوع اذهان را نسبت به آنچه ورزش سیاسی قلمداد می‌شود، آگاه‌تر می‌کند.

استفاده از ظرفیت‌های دیپلماسی ورزشی و در کنار آن ورزشکاران المپیکی کشورمان می‌تواند در نشان دادن چهره واقعی این رژیم به دنیا و آنچه در این روزها بر مردم ایران گذشته، کمک شایانی کند. کمیته ملی المپیک به عنوان نهاد اصلی ورزش ایران در بحث بین المللی باید از تمام ظرفیت‌های خود در بحث جهانی و فضای مجازی در این حوزه استفاده کند.
انتهای پیام/