به گزارش افرنگ خبر /فعالیت بدنی شامل تمام حرکاتی است که مستلزم صرف انرژی است. از طریق مکانیسم های بیولوژیکی مختلف، فعالیت بدنی خطر ابتلا به دیابت را کاهش می دهد. درگیر شدن در درجات بالاتر فعالیت بدنی ممکن است چاقی را کاهش دهد، که یک عامل خطر برای دیابت محسوب می شود.

ورزش همچنین جذب گلوکز ماهیچه های اسکلتی را به صورت حاد و مزمن افزایش می دهد. عملکردهای عضلانی مانند انقباضات ماهیچه ای انتقال گلوکز را از طریق مکانیسمی مستقل از انسولین به عضلات اسکلتی از خون افزایش می دهد.

به گفته دانشمندان، فعالیت بدنی می تواند از نظر شدت متفاوت بوده و از متوسط تا شدید متغیر باشد. فعالیت بدنی متوسط، مانند پیاده روی، کم ارزش ترین ولی مفیدترین شکل ورزش است، زیرا فواید چشمگیری برای سلامت جسمی و روانی به همراه دارد.

طبق یافته های آخرین مطالعات، پیاده‌ روی منظم همانطور که با تعداد گام‌های بیشتر در روز تعریف می‌ شود، با خطر کمتر مرگ و میر ناشی از همه بیماری ها مرتبط است. با وجود این، اطلاعات بسیار کمی در مورد اینکه چگونه تعداد گام های روزانه با خطر دیابت مرتبط هستند در دسترس است. برای این منظور، مطالعه حاضر رابطه بین تعداد گام ‌های برداشته شده در هر روز و خطر دیابت را بررسی کرد. 

نتایج مطالعات و آزمایش ها نشان داد که در گروه بزرگسالان، برداشتن گام‌ های بیشتر در روز و پیاده‌ روی سریع با کاهش خطر ابتلا به دیابت مرتبط است. در واقع، هر هزار قدم در روز طی شش سال، خطر ابتلا به دیابت را در بزرگسالان را ۲ تا ۳ درصد کاهش می دهد.

تجزیه و تحلیل ها نشان داد که برداشتن تعداد بیشتری قدم در روز منجر به کاهش بیشتر خطر دیابت می‌ شود. همچنین مطالعات ثابت کرد که نسبت بیشتری از زمان صرف شده در سرعت بیشتر گام های برداشته شده به مدت ۳۰  دقیقه‌ نیز با کاهش بیشتر خطر ابتلا به دیابت مرتبط بود.

تحقیقات نشان داد: ارتباط قوی ‌تری بین تعداد گام‌ های روزانه و کاهش بروز دیابت در بزرگسالان در معرض خطر بالای دیابت، از جمله در میان افراد مسن ‌تر و همچنین افراد مبتلا به چاقی وجود دارد. در ادامه مشخص شد که برداشتن تعداد بیشتری گام با شدت بالاتر خطر دیابت را کاهش می دهد. بنابراین، تعداد یکسان قدم ها، زمانی که با شدت گام بالاتر برداشته شوند، می تواند خطر ابتلا به دیابت را کاهش دهد.

قابل ذکر است که خطر دیابت با تعداد گام‌ هایی که در هر روز برداشته می ‌شوند، بدون در نظر گرفتن ویژگی‌های گروهی ارتباط معکوس داشت و به نظر می رسد که این ارتباط به ویژه در بزرگسالان مسن، چاق یا پیش دیابتی مشهود است.