رواج و گسترش عزاداری، مرهون تشویقهای اهل بیت (ع) بود و در دورههایی که تشیع قدرت مییافت با تشویقها و حمایتهای حکومتهای شیعی، بیش از پیش رواج و گسترش پیدا میکرد، چنان که در دورههای آلبویه و صفویه از برپایی عزاداری بسیار حمایت شد.
روضه خوانی از دیرباز در تهران رواج داشته و حدود ۱۵۰ سال پیش بین ۵۰ تا ۷۰ تکیه محلی آیین روضه خوانی را برپا میداشتند.
به گزارش افرنگ خبر / مراسم عزاداری محرم و صفر در طول صدها سال با فرهنگ ایرانیان عجین شده و نمیتوان هیچ آداب و رسوم و فرهنگ رسمی را به قوت آئین عزاداری آل الله در فرهنگ ایران یافت. پیدایش عزاداری رسمی و علنی برای امام حسین (ع) در ایران از زمان آلبویه شکل گرفته است. آلبویه شیعه اثنی عشری بودند و خلفای عباسی که بغداد مقر آنان بود، سنی مذهب بودند. اوج قدرت آلبویه در زمان معزالدوله بود در حالی که در این زمان خلفای عباسی در ضعف کامل به سر میبردند.در این روز بازارها بسته شد، خرید و فروش موقوف گردید، قصابان گوسفند ذبح نکردند، هریسه پزها، حلیم یا آبگوشت نپختند، مردم آب ننوشیدند، در بازارها خیمه برپا کردند و بر آنها پلاس آویختند، زنان بر سر و روی خود میزدند و بر حسین (ع) ندبه میکردند، در این روز نوحهگری و ماتم به پا گردید.
ارسال نظرات