شهاب‌سنگ «کنیون دیابلو»  حدود ۵۰ هزار سال پیش به زمین سقوط کرده و اولین شهاب‌سنگ پیدا شده در آریزونا در سال ۱۸۹۱ است و ساختار  الماسی داخل آن ، همان الماس‌هایی نیستند که اکثر ما می‌شناسیم.

بخش عمده الماس‌ها در عمق ۱۵۰ کیلومتری زمین در دمای بیش از  ۱۰۹۳ درجه سلسیوس به وجود می‌آید و اتم‌های کربن‌شان چیدمان مکعبی پیدا می‌کنند. از آن سو، اما الماس‌هایی که در شهاب‌سنگ «کنیون دیابلو » وجود دارند، با نام لونسدالیت شناخته می‌شوند و ساختار‌های کریستالی شش ضلعی دارند. این الماس‌ها تنها تحت فشار و حرارت فوق‌العاده زیاد به وجود می‌آیند. در نتیجه، اگرچه دانشمندان قبلا در آزمایشگاه چنین الماس‌هایی ساخته بودند، اما آن‌ها در حالت طبیعی فقط در هنگام برخورد شهاب‌سنگ‌ها به زمین با سرعت زیاد ایجاد می‌شوند.

محققان همچنین می‌گویند این ساختار‌ها به جای اینکه شکل ساده شش ضلعی داشته باشند، یک ماده دیگر بر پایه گرافین دارند که با الماس درهم‌تنیده است. این ماده که با نام دیافیت شناخته می‌شود، با الگو‌های جذاب و چند لایه به وجود می‌آید که لایه‌های آن به درستی روی هم قرار نمی‌گیرند.

کشف دیافیت در لونسدالیت نشان می‌دهد که این ماده می‌تواند در سایر مواد کربنی هم پیدا شود. گرافین از یک صفحه به ضخامت یک اتم در چیدمان شش ضلعی تشکیل می‌شود. اگرچه تحقیقات روی این ماده هنوز ادامه دارد، اما پتانسیل‌های کاربردی آن بسیار زیاد است. از دارو‌های هدفمند گرفته تا فناوری‌های شارژ سریع و ابزار‌های سبک و محکم الکترونیکی، می‌توان از خصوصیات این ماده در حوزه‌های مختلفی استفاده کرد.

حالا که محققان این ترکیب از گرافین را در این شهاب‌سنگ پیدا کرده‌اند، بهتر می‌توانند نحوه شکل‌گیری آن را بررسی کنند و به سراغ تولید این مواد در آزمایش بروند.

نتایج تحقیقات پژوهشگران در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.