بخش های مهمی از مصاحبه را به گزینش افرنگ خبر می خوانید:
* راهکارهای گسترش عفاف‌وحجاب در دی ماه ۱۳۸۴ به صورت مصوبه درآمد و برای ۲۸ دستگاه وظایفی تعیین شد تا در عرصه عفاف‌وحجاب فعالیت کنند، اما از بین این ۲۸ دستگاه فقط دو دستگاه وزارت ارشاد و نیروی انتظامی در این حوزه گام برداشتند که وزارت ارشاد کارگروه ساماندهی مدولباس را راه‌اندازی کرد و نیروی انتظامی هم قانون امنیت ناموسی که بعدها به قانون امنیت اجتماعی تغییر نام پیدا کرد. بقیه ارگان‌ها و نهادها در ۴۰ سالی که از انقلاب گذشته اگر چه از متولیان فرهنگ پوشش هستند و دغدغه‌مند از آن یاد می‌کنند، اما در عمل به جز برگزاری همایش‌ها و نمایشگاه‌هایی که بعضاً از منظر علمی آسیب‌زننده هستند، اتفاق خاصی نمی‌افتد.
* ما از دهه ۷۰ یک تهاجم فرهنگی در فرهنگ پوشش داشته‌ایم و دشمنانی که در بحث پوشش کار کرده‌اند، بسیار هوشمندانه در بحث فرهنگ‌سازی پوشش به سبک غربی و جداسازی از فرهنگ ایرانی- اسلامی کار کرده‌اند و ما در جامعه بیشتر پوشش‌های غربی را می‌بینیم، بنابراین با برگزاری همایش و وبینار نمی‌توانیم فرهنگ پوشش را تغییر دهیم. این‌ها هم به سیاست‌های کلانی که در این عرصه گذاشته‌شده است، بازمی‌گردد. فرهنگ پوشش باید متولیانی داشته باشد که این متولیان علمش را داشته باشند تا بتوانند تغییر را ایجاد کنند. این مهم، نیازمند کارگروه‌هایی متشکل از کارشناسان مذهبی، روانشناسان و طراحان لباس است تا اگر قرار است مصوبه‌ای باشد، این‌ها را به صورت اصولی و علمی بنویسند تا مورد پذیرش عمومی قرار بگیرد. یکی دیگر از مسائلی که موجب شده است مصوبات حوزه عفاف‌وحجاب هیچ‌گاه اجرایی نشود، نداشتن ضمانت اجرایی است.
* ضمانت اجرایی لزوماً الزام اجبار و برخوردهای سلبی نیست. اکثر ارگان‌های ما بودجه‌ای برای حجاب و عفاف دارند، اما ۹۰درصد این‌ها فقط گزارش‌سازی می‌کنند و فعالیتی انجام نشده است. تا زمانی که ما برای مصوبه‌های‌مان فرهنگ‌سازی نکنیم، اتفاقی نمی‌افتد.
* من خودم به عنوان کسی که ۱۸- ۱۷ سال است، پژوهشگر مدولباس و عفاف‌وحجاب هستم و سال ۱۳۹۵ در این حوزه پژوهشگر برتر شده‌ام، برایم سؤال است، این پوشش عفیفانه یعنی چه؟! هر سال در آستانه هفته عفاف‌وحجاب بیانیه‌هایی از سوی مجلس، وزارت ارشاد و سایر ارگان‌ها صادر می‌شود و به همین بیانیه‌ها اکتفا میکنیم! اگر بناست فرهنگ پوشش در کشور اصلاح شود و با پوشش‌های نامتعارف مقابله کنیم، باید فرهنگ‌سازی درست داشته باشیم و لازمه این فرهنگ‌سازی ورود افراد عالم و مطلع به این مسئله است. اینکه فردی مذهبی و به عنوان رئیس یک ارگان راجع به بحث پوشش نظرات شخصی و غیرکارشناسی بدهد که از ابعاد علمی و مذهبی آن اطلاعی ندارد، نمی‌تواند کمکی به این موضوع کند.
* در کشور ما وضعیت پوشاک در حال حاضر با بحران مواجه است و ما به شدت با فقر فرهنگی پوشش مواجهیم، چون از لحاظ علمی محدودیت داریم و اطلاعات ناقصی درباره آن به دست آورده‌ایم.
* کشورهای اسلامی مثل مالزی و ترکیه که در عرصه پوشاک از ما خیلی جلوترند، در حوزه مد اسلامی هزینه می‌کنند. در کشور ما ۴۰ سال است دغدغه حجاب و عفاف را داریم، اما در کارهای کلان و فعالیت‌های حوزه حجاب و عفاف کمترین هزینه را برای این بخش در نظر می‌گیرند و به همین خاطر کارها ابتر می‌ماند و افراد یا به واسطه برخورد با بوروکراسی و سلیقه‌ها سرخورده می‌شوند یا با بودجه ناچیز انگیزه‌ای برای کار ندارند. به طور نمونه مجتمع یاس را در منطقه چیتگر به عنوان محلی برای عرضه کالای حجاب ساخته‌اند، اما چرا نباید این مرکز خرید در مرکز و مناطق مناسب‌تر با دسترسی بهتر باشد.
* در استان البرز یک پناهگاه زمان جنگ را به مکانی برای پوشش اسلامی اختصاص داده‌اند. اگر مد اسلامی پوشش و چادر برای ما مهم است، باید این مسئله در تصمیم‌ها و رفتارهای ما دیده شود. چرا حتی برای جشنواره‌ای که در این زمینه در کشور ما برگزار می‌شود، حداقل بودجه را در نظر می‌گیرند. اما به طور مثال در مالزی حداقل دو تا سه جشنواره بین‌المللی برگزار می‌شود و هزینه‌های زیادی را برای این مسئله اختصاص می‌دهند یا در ترکیه جشنواره‌ها و فستیوال‌های بین‌المللی برگزار می‌شود و برای این مسئله هزینه می‌شود. در کشور ما حتی بدیهی‌ترین مسائل برای فعالان این حوزه در نظر گرفته نمی‌شود. مشکل اساسی زیرساخت‌هایی است که ما در جامعه نیاز داریم. در جوامع دیگر به این زیرساخت‌ها اهمیت داده شده و برایش هزینه می‌شود، اما در کشور ما بیشتر دغدغه‌ها در حد صحبت می‌ماند، چون متولیان هم افرادی نیستند که غیر از دغدغه، علم هم داشته باشند.
