وقتی کسی از حضرت علی(ع) طلب موعظه کرد یکی از پندهای ایشان به او این بود که از کسانی نباش که «یَعْجِزُ عَنْ شُکْرِ مَا أُوتِیَ وَ یَبْتَغِی الزِّیَادَةَ فِیمَا بَقِیَ» یعنی از شکر آنچه به او عنایت شده ناتوان و عاجز است ولی نسبت به نعمت‌های دیگر فزون‌طلب و حریص است.

آیا همین نعمت‌هایی که خداوند تاکنون به ما داده است را قدر دانسته‌ایم و در راهی که او راضی بوده مصرف کرده‌ایم یا خدای ناکرده ناسپاس بوده‌ایم. قرآن کریم می‌فرماید: «وَقَلِیلٌ مِنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ؛ از بندگان من عدّه قلیلی شکرگزارند» (سبأ/ ۱۳) ما به جای اینکه زیاده‌خواهی کنیم بهتر است که قدر داشته‌های فعلی‌مان را بدانیم که اگر قدردان داشته‌های خودمان باشیم خداوند، خود به خود نعمتش را بر ما افزون می‌کند.

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ ۖ وَلَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ؛ و (باز به خاطر آرید) وقتی که خدا اعلام فرمود که شما بندگان اگر شکر نعمت به جای آرید بر نعمت شما می‌افزایم و اگر کفران کنید عذاب من بسیار سخت است» (ابراهیم/ ۷)

* درس های پای منبر علی(ع)، منتشر شده در ایکنا