در سناریوی اول (کم‌خوابی) نوجوانان به مدت یک هفته هر شب ۶ ساعت و نیم را در رختخواب سپری کردند.

در سناریوی دوم (خواب کافی) به مدت یک هفته هرشب ۹ ساعت و نیم را به خواب شبانه اختصاص دادند.

در این تحقیقات محققان میزان کالری مصرفی، مواد مغذی، نوع مواد غذایی، و بار قند خونی مواد خوراکی را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.  

در نتیجه این تحقیقات مشخص شد نوجوانانی که خواب کافی ندارند، در مقایسه با نوجوانانی که خواب کافی دارند، غذاهای حاوی کربوهیدرات و قند افزوده را که موجب افزایش سریع قند خون می‌شوند،  بیش‌تر مصرف می‌کنند.

این تغییرات در رژیم غذایی بیشتر در بعد از ظهر و بعد از ساعت ۹ شب رخ می‌دهد. همچنین نوجوانانی که خواب کافی نداشتند، در مقایسه با سایرین در طول روز مقدار کمتری میوه و سبزیجات مصرف کردند.

نکته قابل توجه این است که خواب کم موجب افزایش میزان خوراک این گروه در مقایسه با گروه دارای خواب کافی، نشد و میزان کالری مصرفی هر دو گروه تقریبا یکسان باقی ماند. اما کم‌خوابی موجب افزایش مصرف غذای ناسالم شد.

به اعتقاد محققان نوجوانان خسته به دنبال افزایش سریع انرژی هستند تا بتوانند فعالیت‌های خود را تا زمان خواب ادامه دهند.

به همین علت به دنبال مواد غذایی حاوی کربوهیدرات بالا و قند افزوده می‌روند.

در حال حاضر چاقی و اضافه وزن کودکان یکی از مهمترین معضلات جامعه بهداشتی است. سازمان جهانی بهداشت در سال ۲۰۱۶ میلادی اعلام کرد که معضل چاقی در کودکان، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، به مرز هشدار رسیده است.

در این گزارش آمده است که تعداد کودکان چاق و دارای اضافه وزن زیر پنج سال، از سال ۱۹۹۰ میلادی تاکنون دو برابر شده و به نرخ هشدار رسیده است.

چاقی و اضافه وزن کودکان اثر مستقیم انتخاب شیوه زندگی خانواده هاست. عوامل بیولوژیکی، عدم دسترسی به غذاهای سالم، کاهش فعالیت‌های بدنی در مدرسه و بازار غذاهای ناسالم و چرب، از عوامل این اپیدمی محسوب می‌شوند و به شدت آن دامن می‌زنند.

کارشناسان، اقداماتی از قبیل ترویج شیوه زندگی سالم و وضع مالیات‌های سنگین روی نوشیدنی‌های شیرین را در رفع این معضل مفید می‌دانند؛ گرچه اقدامات لازم برای مقابله با چاقی در کودکان تا امروز بسیار کند و غیر قابل اجرا بوده است.

افزایش تمایل کودکان به بازی‌های رایانه‌ای و انواع تجهیزات الکترونیکی مانند گوشی هوشمند و لپ‌تاپ نیز یکی از مهمترین دلایل اضافه وزن است که احتمال ابتلا به بیماری‌های متابولیک و قلبی را در سال‌های بعد زندگی افزایش می‌دهد.