مکرون که برای شرکت در نشست بغداد به عراق سفر کرده بود، در این خصوص گفت: «پاریس و لندن به سازمان ملل پیشنهاد ایجاد منطقه امن در کابل را خواهند داد.»

او افزود: «هدف از این پیشنهاد، تعیین منطقه‌ای امن در کابل تحت اختیار سازمان ملل متحد است که امکان ادامه عملیات بشردوستانه را فراهم می‌آورد.»

 

ادعای بشردوستی مکرون از چند جهت قابل تامل است:

 

نخست؛ نگاهی به کارنامه منطقه‌های امن سازمان ملل یادآور حقایقی تلخ است که نمود آن را در جنگ‌های بالکان می‌توان مشاهده کرد که 8 هزار سربرنیتسایی مسلمان در منطقه امن ادعایی سازمان ملل توسط صرب‌ها قتل عام شدند، لذا کارنامه سازمان ملل نشان داده که هرگز تعهدی درباره منطقه‌های امن وجود ندارد و صرفا ژستی بشردوستانه برای تحمیق افکار عمومی است.

دوم؛ ایجاد منطقه‌های امن قبلی در کابل و بغداد نیز، نه با هدف تامین امنیت برای مردم که اقدامی جهت حفظ امنیت دستگاه‌های اطلاعاتی و امنیتی غربی برای تداوم دخالت در امور داخلی این کشورها بوده و نتیجه‌ای جز ناامنی و جنایت عیله مردم مردم نداشته است. 

سوم؛ کارنامه غربی‌ها نشان می‌دهد که منطقه امن ادعایی آنها همواره به محلی برای حمایت از تروریست‌ها و قاتلان مردم تبدیل شده است. نمونه عینی این وضعیت را در عراق و سوریه می‌توان مشاهده کرد که آمریکا و شرکایش با ادعای منطقه امن، مانع از عملیات علیه گروه‌های تروریستی شده شده‌اند. 

به بیان دقیق‌تر؛ منطقه‌های امن ادعایی غربی‌ها همواره ابزاری برای استمرار بحران و حیات گروه‌های تروریستی بوده نه برقرار کننده امنیت، لذا واضح است که منطقه امن مورد نظر مکرون نیز جهت تامین داعش و گروه‌های تروریستی تحت حمایت غرب صورت خواهد پذیرفت که از مدت‌ها پیش ایجاد و به افغانستان گسیل شده‌اند. 

قطعا غربی‌ها که داعش را به افغانستان برده‌اند اقدامی برای نابودی آنها صورت نخواهند داد و ایجاد منطقه امن، محلی برای حمایت از این گروه‌ها برای ادامه بحران‌سازی در افغانستان و منطقه خواهد بود. 

چهارم؛ ادعای مکرون در حالی مطرح شده است که غربی‌ها از جمله آمریکا، انگلیس و فرانسه 20 سال است که با ادعای برقراری امنیت در افغانستان حضور دارند و حاصل این حضور نه برقراری امنیت که کشتار صدها هزار نفر و آواره شدن میلیون‌ها افغان بوده است. اگر این کشورها واقعا توان تامین امنیت را داشتند در این 20 سال چنین کرده بودند لذا اکنون نیز حضور آنها و ایجاد منطقه امن نمی‌تواند ضامنی برای امنیت مردم رنج کشیده افغانستان باشد. 

غربی‌ها حتی توان اداره کردن و تامین امنیت فرودگاه کابل را ندارند، حال چگونه می‌توانند ادعای ایجاد منطقه امن و تامین جان مردم را داشته باشند. بر این اساس می‌توان گفت که طرح اخیر نیز تکرار همان اشتباهات 20 سال اشغالگری افغانستان است که جز استمرار و تشدید بحران نتیجه‌ای به همراه نخواهد داشت و تنها راهکار برای تحقق ثبات و امنیت در این کشور خروج کامل بیگانگان و واگذاری تمام امور به ملت افغانستان با بهره‌گیری از حمایت‌های کشورهای منطقه است.