به گزارش افرنگ خبر /

هادی چوپان، قهرمان پیشین مستر المپیا و یکی از پرافتخارترین بدنسازان تاریخ ایران، در رقابت‌های مستر المپیا ۲۰۲۵ نیز بار دیگر روی سکوی دوم ایستاد؛ جایگاهی که هرچند در نگاه اول نشانه‌ی ثبات در سطحی بسیار بالا است، اما برای هواداران پرشمار او در سراسر جهان و البته ایران حس تلخی از دست رفتن قهرمانی را به همراه داشت. عملکرد چوپان در لاس‌وگاس از نظر بسیاری از کارشناسان فنی قابل‌تحسین بود و او یکی از آماده‌ترین نسخه‌های خود را به نمایش گذاشت، اما در نهایت تصمیم داوران به سود درک لانسفورد رقم خورد؛ تصمیمی که بار دیگر بحث همیشگیِ مرز باریک میان سلیقه و انتخاب‌هایی برپایه سیاست مسترالمپیا و معیار فنی در داوری را مطرح کرد و خود چوپان هم با انتشار پستی احساسی در صفحه‌شخصی اش به این گمانه‌زنی ها دامن زد و رسما اعلام کرد که حق او در این مسابقات خورده شده است!

پس از نایب‌قهرمانی سال ۲۰۲۴، تیم فنی هادی چوپان به رهبری مربی شناخته‌شده‌اش هانی رامبد تصمیم گرفت برنامه تمرینی و تغذیه‌ای او را از اساس تغییر دهد و مسیر جدیدی برای هادی ترسیم کند، رامبد و چوپان بر این باور بودند که برای بازگشت و تاجگذاری دوباره در مسترالمپیا باید نقاط ضعف کوچک اما مؤثر را برطرف کنند. در همین راستا تمرکز ویژه‌ای بر توسعه عضلات پشت و پا در دستور کار قرار گرفت. گزارش‌هایی از رسانه‌های تخصصی از جمله Muscle & Fitness نشان می‌دهد که چوپان در تمرینات زمستانی خود به رکوردهای چشمگیری دست یافته است؛ از جمله جابه‌جایی وزنه‌ای نزدیک به ۴۰۰ کیلوگرم در تمرین ددلیفت، حرکتی که هدف آن افزایش ضخامت فیبرهای عضلانی پشت و بهبود تراکم عضلات پا بود. چند هفته مانده به رقابت نیز او در ویدئویی تمرینی، سه تکرار از وزنه ۲۶۰ کیلوگرمی را به نمایش گذاشت و نشان داد که تمرکزش بر بهبود همین نواحی است. کارشناسان بدنسازی معتقدند این بخش از بدن، یعنی پشت و پاها، همان جایی بود که در سال‌های اخیر موجب فاصله اندکی بین او و نفر اول مسابقات شده بود اما در سال جدید آپدیت خوبی در این زمینه انجام داده بود.

چوپان و رامبد همچنین تصمیم گرفتند در فصل ۲۰۲۵ در هیچ مسابقه‌ی میان‌فصلی از جمله آرنولد کلاسیک شرکت نکنند تا انرژی و تمرکز کامل خود را بر روی المپیا بگذارند. این تصمیم، از دید بسیاری از تحلیلگران از جمله میلوش سارچف، تصمیمی هوشمندانه بود. سارچف در گفت‌وگویی اعلام کرده بود که این وقفه نه‌تنها از نظر فیزیکی به بازسازی عضلات کمک می‌کند، بلکه از لحاظ ذهنی نیز برای ورزشکاری در سطح چوپان، آرامش بیشتری به همراه دارد. به گفته‌ی او حجم عضلات در چنین سطوحی به‌راحتی با تمرین و تغذیه تنظیم می‌شود، اما ذهن آرام و تمرکز بالا چیزی است که کمتر ورزشکاری می‌تواند در تکرارهای متعدد فصل آن را حفظ کند.

او درباره فرم عضلات چوپان گفت: «وقتی ورزشکاری حرکت می‌کند و حتی بدون فیگور گرفتن، تارهای عضلانی در بازو و سینه قابل مشاهده است، یعنی به بالاترین سطح خشکی رسیده است. حال اگر همین کیفیت در پشت بدن نیز دیده شود، دیگر هیچ‌کس قادر به شکست او نخواهد بود.»

در مراحل ابتدایی مستر المپیا ۲۰۲۵ یعنی پیش‌داوری هادی چوپان با آمادگی بالا و نمایشی دقیق از فیگورهای خود وارد صحنه شد. داوران در همان مرحله نخست، توجه ویژه‌ای به قدرت فیگورهای پشتی او داشتند و بسیاری از ناظران تصور می‌کردند رقابت نهایی میان چوپان و درک لانسفورد خواهد بود. در شب فینال، پنج بدنساز برتر شامل درک لانسفورد، هادی چوپان، اندرو جکد، سامسون داودا و مارتین فیتزواتر روی صحنه رفتند. از نگاه کارشناسان حاضر در سالن، بدنی که لانسفورد با خود به صحنه آورد از نظر حجم، گردی عضلات و نمایش سه‌بعدی فوق‌العاده بود. در مقابل، چوپان همان نمایش کلاسیک و دقیق خود را ارائه داد؛ بدنی با خطوط واضح، کات‌های تمیز و خشکی مثال‌زدنی که او را از بسیاری از رقبا متمایز می‌کرد. تفاوت میان این دو، نه در کیفیت عمومی بلکه در جزئیاتی بسیار ظریف خلاصه می‌شد؛ جایی که حجم کلی عضلات و پرشدگی در فیگورهای پشتی، نقش تعیین‌کننده‌ای در قضاوت نهایی داشت.

کارشناسان فدراسیون IFBB نیز پس از مسابقه تحلیل کردند که در مقابل چوپان در فیگورهای جلویی مانند «ابس و ران» یا «فرانت دابل بای‌سپ» عملکرد درخشانی داشت و به‌ویژه در نواحی بالاتنه و شکم توانست جزئیاتی را نشان دهد که بالاتر از رقبایش امتیاز بگیرد، با این حال در مجموع امتیازگیری، حجم و پرشدگی عضلات پشت لانسفورد باعث شد داوران در نهایت برتری را به قهرمان آمریکایی بدهند.

در کنار تفاوت فنی، برخی گزارش‌ها از جمله تحلیل منتشرشده در FitnessVolt، به مسئله‌ی بارگیری بدن در روزهای پایانی نیز اشاره داشتند. طبق این گزارش، لانسفورد به‌دلیل مشکلات جزئی جسمی، برنامه‌ی بارگیری خود را به‌صورت متفاوتی انجام داد و همین تغییر باعث شد عضلاتش در زمان اجرای فیگورها پرتر و برجسته‌تر به نظر برسند. در سوی دیگر، هادی چوپان نتوانست در همان سطح از پرشدگی باقی بماند و این تفاوت ظریف اما مؤثر در دید داوران نقش داشت. در رقابت‌هایی در این سطح، همین جزئیات کوچک می‌تواند مرز میان قهرمانی و نایب‌قهرمانی را تعیین کند.

با وجود این نتیجه محبوبیت چوپان در سالن مسابقات و میان هواداران جهانی او بی‌نظیر بود. برای دومین بار پس از سال ۲۰۱۹، جایزه مردمی مستر المپیا به نام هادی چوپان ثبت شد؛ جایزه‌ای که بر اساس رأی مستقیم تماشاگران حاضر در سالن اهدا می‌شود. رسانه‌های بین‌المللی از جمله  Daily Guardian در گزارش خود نوشتند: «هادی چوپان نه‌تنها نماینده‌ای از ایران، بلکه نمادی از پشتکار و انضباط در سطح جهانی است. او بدون حاشیه، با تمرکز بر کار و پیشرفت مداوم، به چهره‌ای الهام‌بخش برای نسل جدید بدنسازان تبدیل شده است.»

در تحلیل‌های پایانی فدراسیون IFBB و رسانه‌های معتبر جمع‌بندی عمومی این بود که اختلاف میان چوپان و لانسفورد بیش از هر چیز در بخش حجم و پرشدگی عضلات پشتی نهفته است. در حالی‌که بدنه‌ی جلویی چوپان از نظر تناسب، کات و نظم حرکتی در بالاترین سطح ممکن قرار دارد، هنوز برای رسیدن به برابری کامل میان جلو و پشت، اندکی ضخامت بیشتر نیاز است. برخی از تحلیلگران پیشنهاد کرده‌اند که شرکت در یک یا دو رقابت پیش از المپیا می‌تواند به او کمک کند تا در شرایط واقعی صحنه، تغییرات خود را آزمایش کند، در حالی‌که برخی دیگر بر این باورند استراحت بیشتر و تمرکز بر حجم‌سازی مؤثرتر است. در هر صورت، تصمیمی که چوپان و مربی‌اش برای فصل آینده می‌گیرند، می‌تواند سرنوشت قهرمانی بعدی را رقم بزند.

نایب‌قهرمانی دوباره‌ی هادی چوپان، در شرایطی که بسیاری از قهرمانان سال‌های اخیر حتی در جمع پنج نفر برتر نیز قرار نگرفتند، به‌خودی‌خود دستاوردی بزرگ محسوب می‌شود. در مسابقه‌ای که هر سال سطح رقابت به طرز چشمگیری بالا می‌رود، حفظ ثبات در میان برترین‌های جهان نشانه‌ی استمرار حرفه‌ای‌گری، نظم و تلاش بی‌وقفه است. با وجود فاصله‌ی اندک امتیازی میان او و قهرمان جدید، هادی چوپان همچنان یکی از شانس‌های اصلی برای بازگشت به صدر در سال آینده محسوب می‌شود. مسیر پیش روی او روشن است؛ تقویت پشت بدن، افزایش جزئی در حجم سینه و پاها و حفظ همان دقت و خشکی افسانه‌ای. اگر این اهداف به‌درستی دنبال شوند، شاید در المپیای آینده بار دیگر پرچم ایران در صدر بدنسازی جهان به اهتزاز درآید.

اما درباره این پرسش که آیا جایگاه دوم حق او بود یا نه، پاسخ مطلقی وجود ندارد. در رقابت‌های سطح جهانی بدنسازی، قضاوت داوران ترکیبی از معیارهای فنی و دیدگاه زیبایی‌شناسی است؛ به این معنا که ممکن است یک داور خشکی و خطوط بدن را اولویت بداند و دیگری حجم و پرشدگی را. در همین چارچوب، بسیاری از تحلیلگران معتقدند اگر داوری صرفاً بر پایه تناسب، جزئیات و نظم حرکتی انجام می‌شد، چوپان می‌توانست برنده باشد، اما معیار حجم کلی و نمای سه‌بعدی در داوری نهایی وزن بیشتری داشت. به همین دلیل، نتیجه هرچند برای برخی ناامیدکننده بود، اما از منظر فنی کاملاً قابل دفاع است.

در مجموع، نایب‌قهرمانی هادی چوپان نه نشانه ضعف، بلکه نتیجه رقابتی نزدیک و فشرده بود که در آن اختلاف‌ها به سختی در چشم غیرحرفه‌ای قابل تشخیص است. اگر مسابقه‌ای دیگر با همان ترکیب داوران در روزی متفاوت برگزار می‌شد، شاید نتیجه به‌راحتی تغییر می‌کرد. با این حال، جایگاه دوم او در سال ۲۰۲۵ بیش از آنکه حس شکست داشته باشد، نشانه‌ی پایداری در اوج است. چوپان با این عملکرد نشان داد همچنان در کنار لانسفورد ستون اصلی نسل جدید بدنسازان حرفه‌ای است و فاصله‌اش با صدر، نه به اندازه یک شکست، بلکه در حد چند میلی‌متر از حجم و نور صحنه است.