به گزارش افرنگ خبر /

مراسم تجلیل از مدال‌آوران بازی‌هایی آسیایی در شرایطی به میزبانی برج میلاد برگزار شد که مربیان رشته‌های ورزشی مختلف نه تنها به مراسم دعوت نشدند بلکه هیچ پاداشی نیز برای آن‌ها در نظر گرفته نشد!

به تازگی طی تفاهم‌نامه منعقد شده بین کمیته ملی المپیک و شهرداری تهران برای مدال آوران بازی‌های آسیایی پاداشی جدید در نظر گرفته شد که منبع اعتبار مالی اختصاص یافته، شهرداری تهران بود و این پاداش در آیین تجلیل از مدال‌آوران بازی‌های آسیایی در مرکز همایش‌های برج میلاد اهدا ‌شد.

در این مراسم که اقدام بسیار پسندیده‌ای بود، به مدال‌آوران طلای رشته‌های انفرادی ۱۰۰ میلیون تومان، مدال‌آوران نقره ۷۰ میلیون تومان و به مدال‌آوران برنز ۵۰ میلیون‌ تومان پرداخت شد و به مدال‌آوران طلای رشته‌های تیمی ۷۰ میلیون تومان، به مدال‌آوران نقره ۵۰ میلیون تومان و به مدال آوران برنز ۳۵ میلیون تومان پرداخت شد و هم‌چنین به سرمربیان ۳۰ میلیون تومان تخصیص یافت.

نکته قابل تامل اما مربوط به مربیان بود؛ اینکه نه پاداشی برای آن ها در نظر گرفته شده بود و نه اینکه هیچ یک از آن ها به این مراسم دعوت شده بودند!  آن هم در حالی که مربیان رشته های ورزشی مختلف به عنوان یکی از ارکان اصلی پیشرفت ورزشکاران به شمار می روند و خط کشیدن روی نام آن ها مسئله ای قابل پذیرش نیست.

مهسا مجللی، مربی تیم ملی آب‌های آرام بانوان ایران با اشاره به اینکه نه بنده بلکه تمامی مربیانی که در بازی های آسیایی حضور داشتند زحمات زیادی کشیدند، تصریح کرد: متاسفانه اما به گونه‌ای از سوی مسئولان رفتار می شود که هیچگونه احترامی قائل نمی‌شوند. چگونه تمامی افراد به آیین تجلیل از مدال آوران بازی های آسیایی هانگژو دعوت شدند؟ آیا فقط مربیان اضافه بودند؟

وی ادامه داد: این نگاه تبعیض‌آمیز ناراحت کننده است، بنده قبلا سرمربی هم بوده‌ام و هم اکنون مربی هستم و هر دو موقعیت را تجربه کرده‌ام و باید بگویم بعضا شرایطی پیش می‌آید که میزان فعالیت مربی از سرمربی هم بیشتر می‌شود. همگی می‌دانیم مسئولیت سرمربی در پاسخگویی بیشتر است اما فشاری که به مربی م وارد می‌شود نیز بعضا کم‌تر از سرمربی نیست.

مربی تیم ملی آب‌های آرام بانوان ایران با بیان اینکه مربیان دلسوزانه تمام تلاش خود را می کنند و حتی از جان مایه می‌گذارند و صادقانه کار می‌کنند، گفت: اگر یک مربی دلسوزانه رفتار نکند از چیزی هم ناراحت نمی شود اما اینکه مربی تمام تلاش و زندگی خود را وقف کارش می‌کند و نادیده گرفته می‌شود، واقعا ناراحت کننده است. برای بنده اصلا مباحث مالی مطرح نیست اما چرا در مراسم مختلف هیچ یادی از مربیان نمی‌شود؟ چرا هیچ حقی برای مربیان قائل نمی‌شوند؟ حداقل در چنین مراسمی از مربیان یاد کنند که بدانند افرادی وجود دارند که زحمات آن‌ها را می‌بینند. چگونه در یک مراسم عضوی از یک خانواده را دعوت نمی‌کنید؟ آیا چنین رفتاری درست است؟

حال سوالی که مسئولان برگزاری این مراسم باید نسبت به آن‌ پاسخ‌گو باشند این است که چرا در تفاهم‌نامه منعقد شده پاداشی برای مربیان دیده نشده بود و علاوه بر این حتی به آیین تجلیل از مدال‌آوران بازی‌های آسیایی دعوت نشدند تا اینگونه آزرده‌ خاطر شوند و احساس نادیده‌ شدن به آن‌ها دست دهد؟