به گزارش افرنگ خبر /

همانطور که انتظار می‌رفت معجزه‌ ورزشی رخ نداد چون شکست 0-3 در بازی رفت به حدی سنگین بود که جبرانش دشوار به نظر می‌رسید.
کار بایرن مونیخ در لیگ قهرمانان این فصل با تساوی 1-1 برابر سیتی به پایان رسید تا آنها برای سومین فصل متوالی در مرحله یک چهارم نهایی از این رقابت‌ها حذف شوند.

البته که حذف از لیگ قهرمانان توسط منچسترسیتی به هیچ وجه باعث خجالت و شرمندگی نیست، خصوصا که بایرن نمایش بسیار خوبی در مرحله گروهی داشت و توانست در مرحله یک هشتم هم دست بالا را در پاریس برابر پی اس جی داشته باشد.

اما حالا زمان آن رسیده که سوالاتی اساس پس از چند هفته و چند ماه کشمکش ورزشی مطرح شود چون ادعای قهرمان رکورددار فوتبال آلمان این است که در سطح اول فوتبال اروپا بازی می‌کند. آنها با سومین حذف متوالی در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان حالا بیشتر و بیشتر از این ادعا فاصله گرفته‌اند، خصوصا که ویارئال در فصل گذشته مانع خاصی به حساب نمی‌آمد.

صحبت‌های نادرست و غیرعاقلانه درباره داشتن بهترین فهرست بازیکنان در طول تاریخ این باشگاه مشخصا مزخرف محض بوده است و ناعدالتی قابل توجهی در حق تیمی است که در سال 2020 و سال 2013 موفق به فتح سه‌گانه شد.

در حالی که بایرن عضو ثابت مرحله نیمه نهایی یا حتی فینال در فاصله سال‌های 2010 تا 2018 بود، حقیقت این است که افت فاحشی از سال 2019 به بعد رخ داد. قهرمانی درخشان تحت هدایت هانسی فلیک در سال 2020 که در دوران شیوع ویروس کرونا به دست آمد استثنا بود، نه اتفاقی همیشگی که در چند سال اخیر شاهدش باشیم.

تیاگو پس از قهرمانی سال 2020 از این باشگاه جدا شد و داوید آلابا که بازیکنی مهم و تاثیرگذار بود هم تصمیم مشابهی گرفت. جانشینی برای روبرت لواندوفسکی پیدا نشد، مانوئل نویر مصدوم است و هر ترکیبی که انتخاب شود، وینگرهای بایرن هرگز در سطح آرین روبن و فرانک ریبری که در سال 2019 جدا شدند نیستند.

علاوه بر این، بازیکنانی مثل سرژ گنابری، لئون گورتسکا یا آلفونسو دیویس هم به شدت افت کرده‌اند، در حالی که هر سه نفر آنها در بین بازیکنان درخشان این تیم در سال 2020 قرار داشتند.

نباید فراموش کرد که این تیم از نبود یک مهاجم نوک تراز اول رنج می‌برد. آنها همچنین بازیکن شماره شش قدرتمند با تفکرات دفاعی را در اختیار ندارند، نقشی که زمانی خاوی مارتینز ایفا می‎‌کرد.

مسئول این مشکلات بدون شک حسن صالح حمیدزیچ به عنوان مدیر ورزشی است، کسی که همیشه به سیاست‌های جذب بازیکنش افتخار می‌کند. در واقع، تنها ماتیاس دلیخت از بین خریدهای جدید تابستان گذشته توانست انتظارات را برآورده کند.

دو جام قهرمانی از دست رفته و حالا باید به فکر نجات یازدهمین قهرمانی متوالی بود که باید به واسطه قدرت این تیم به دست بیاید، نه ضعف بروسیا دورتموند. سوال اینجاست که آیا مشکلات با این قهرمانی نادیده گرفته خواهد شد یا همه چیز و همه کس – به استثنای توماس توخل – پس از این فصل زیر سوال خواهند رفت.

چه زمانی می‌توان اقدامات کان و صالح حمیدزیچ را زیر سوال برد؟

علاوه بر مشکلات تیم، باید به وضعیت مدیریتی باشگاه هم اشاره کرد. اخبار محرمانه به صورت مداوم افشا می‌شوند، نبود اولی هوینس و کارل هاینس رومنیگه باعث شده که شعارها و ارزش‌های این باشگاه نادیده گرفته شوند و تغییرات مدام مربیان و نبود شخصیت‌های قدرتمند و باهویت در تیم کاملا مشهود است.

این مسئولیت اصلی اولیور کان و حسن صالح حمیدزیچ است. سوال اینجاست که چه زمانی می‌توانیم اقدامات آنها را زیر سوال ببریم؟ اولی هوینس تا کجا قرار است به همراه اعضای هیئت مدیره صرفا نظاره‌گر باشد؟

به هرحال، کارت تغییر سرمربی پیش از این بازی شده و امید و انتظارات ورزشی بر دوش توخل قرار دارد تا بتواند در طول مدت زمان بیشتر بهترین عملکرد را از بازیکنان بگیرد و با درخواست‌های نقل و انتقالاتی درست و جدید بتواند شرایط را بهبود ببخشد.

کلامی هم از منچسترسیتی بگوییم. این تیم واقعا درخشان است. شاید رئال مادرید بتواند آنها را در مرحله نیمه نهایی شکست دهد اما در هرحال، سیتی مدعی اصلی است.

البته با توجه به این که این باشگاه از زمان پیوستن پپ گواردیولا در سال 2016 تا به حال حدود یک میلیارد یورو هزینه کرده و باید هم انتظار چنین دستاوردهایی را از آنها داشت.

در نهایت این جامی خریداری شده خواهد بود و با وجود تمام زیبایی‌های تاکتیک فوتبالی گواردیولا، در صورت قهرمانی سیتی ثابت می‌شود که پول می‌تواند گل بزند. نیازی به تذکر نیست که این باشگاه همچنان به خاطر تخلفات مالی تحت بازررسی و تحقیق قرار دارد.